تاریخ انتشار : Sep, 2021 08

مطالبی که در این قسمت خواهید خواند عبارتند از:

HIV و ایدز
علائم HIV و AIDS چیست؟
آیا باید از نظر HIV تست بگیرم؟
چگونه می توانم با HIV درمان شوم؟
چگونه می توانم از HIV جلوگیری کنم؟
زندگی با HIV
PrEP چیست؟
PEP چیست؟

HIV ویروسی است که باعث ایدز می شود

این ویروس به سیستم ایمنی بدن شما آسیب می رساند و ابتلای شما به بیماری را آسان تر می کند. HIV در طی رابطه جنسی انتقال می یابد، با این حال کاندوم می تواند به محافظت از شما در برابر ابتلا به آن کمک کند.HIV عفونتی است که می تواند منجر به ایدز شود.

HIV مخفف ویروس نقص ایمنی انسان است. این ویروس سلول های خاصی از سیستم ایمنی بدن را نابود می کند (سلولهایی که مسئول دفاع از بدن در برابر بیماری ها هستند؛ سلولهایی که به شما در حفظ سلامتی کمک می کنند). وقتی HIV به سیستم ایمنی بدن شما آسیب برساند ، ابتلا به بیماری راحت تر می شود و حتی ممکن است فرد مبتلا به HIV در اثر عفونت هایی بمیرد که بدن افراد غیرمبتلا می تواند با آنها مقابله کند.

حدود 1.1 میلیون نفر در ایالات متحده مبتلا به HIV هستند و سالانه بیش از 38،000 عفونت جدید رخ می دهد. اکثر مبتلایان به ویروس HIV سالها علائمی ندارند و کاملاً احساس سلامت می کنند، بنابراین حتی ممکن است ندانند که مبتلا به آن هستند.

هنگامی که فرد به HIV مبتلا شود، برای باقی عمر ویروس در بدنش می ماند. هیچ درمانی برای HIV وجود ندارد، با این حال داروها می توانند به سالم ماندن فرد مبتلا کمک کنند. داروی HIV احتمال ابتلای افراد دیگر به ویروس را کاهش می دهد یا حتی متوقف می کند. مطالعات نشان می دهد که استفاده از درمانهای HIV می تواند میزان HIV را در خون فرد مبتلا کاهش دهد به طوری که حتی ممکن است در آزمایش قابل مشاهده نشود - وقتی این حالت اتفاق بیافتد فرد مبتلا نمی تواند دیگر HIV را از طریق رابطه جنسی منتقل کند.

اعمال مراقبت های درمانی برای فرد مبتلا واقعاً مهم است (به همین دلیل است که انجام آزمایش HIV حایز اهمیت است). بدون اعمال مراقبت های درمانی، HIV می تواند منجر به ایدز شود در حالی که افراد مبتلا به HIV می توانند از طریق دارو زندگی طولانی و سالمی داشته باشند و انتقال ویروس HIV به دیگران را متوقف کنند.

تفاوت میان HIV و AIDS چیست؟

HIV ویروسی است که باعث ایدز می شود. ایدز مخفف سندرم نقص ایمنی اکتسابی است. HIV و ایدز یک چیز نیستند و افراد مبتلا به HIV همیشه ایدز ندارند.

HIV ویروسی است که از فردی به فرد دیگر منتقل می شود. HIV به مرور زمان نوعی سلول مهم از سیستم ایمنی بدن فرد مبتلا را از بین می برد (سلول هایی به نام CD4 یا سلول های T) که در محافظت از فرد در برابر عفونت ها کمک می کند. هنگامی که فرد به اندازه کافی از این سلول های CD4 نداشته باشد، بدن او نمی تواند با عفونت ها مقابله کند.

ایدز نوعی بیماری است ناشی از آسیب هایی که HIV به سیستم ایمنی بدن فرد مبتلا وارد می کند. فرد مبتلا به ایدز است اگر: یا به عفونت های خطرناکی ابتلا داشته باشد یا تعداد بسیار کمی از سلول های CD4 داشته باشد. ایدز جدی ترین مرحله HIV است و با گذشت زمان منجر به مرگ می شود.

بدون اعمال مراقبت های درمانی معمولاً حدود 10 سال طول می کشد تا فرد مبتلا به HIV به ایدز مبتلا شود. بدون اعمال مراقبت های درمانی موجب می شود سرعت آسیب رسانی ویروس کند شود و به این ترتیب به افراد مبتلا کمک می کند تا چندین دهه سالم بمانند.

HIV از چه راههایی انتقال می یابد؟

HIV از طریق مایع منی، مایعات واژن، مخاط مقعد، خون و شیر مادر منتقل می شود. ویروس می تواند از طریق بریدگی یا زخم واقع بر پوست و از طریق غشاهای مخاطی (مانند قسمت داخلی واژن، مقعد و دهانه آلت تناسلی مردانه) وارد بدن شود. افراد ممکن است HIV را از طرق زیر دریافت کنند:

داشتن رابطه جنسی واژنی یا مقعدی
به اشتراک گذاری سوزن یا سرنگ تزریق مواد مخدر، سوراخ کردن پوست برای نصب زیورآلات، خال کوبی و غیره.
فرو رفتن سرنگ آلوده به خون HIV دار در بدن
ورود خون، مایع منی و یا مایعات واژینال آلوده به بدن از راه بریدگی یا زخمهای باز روی بدن

HIV معمولاً از طریق رابطه جنسی محافظت نشده انتقال می یابد. استفاده از کاندوم و/یا حفاظ های داخل دهانی در هر بار رابطه جنسی و عدم به اشتراک گذاری سرنگ می تواند به شما و شرکای شما در برابر ابتلا به HIV کمک کند. اگر HIV دارید، درمان می تواند احتمال ابتلا به ویروس را به افراد دیگر در هنگام رابطه جنسی کاهش یا حتی متوقف کند. اگر HIV ندارید، یک داروی با مصرف روزانه به نام PrEP وجود دارد که می تواند شما را از ابتلا به HIV محافظت کند.

همچنین HIV می تواند در دوران بارداری، تولد یا شیردهی به نوزادان منتقل شود. یک زن باردار مبتلا به HIV می تواند از دارو استفاده کند تا احتمال ابتلای فرزندش به HIV را تا به زیادی کاهش دهد.

ویروس HIV از طریق بزاق منتقل نمی شود، بنابراین HIV را از راه بوسیدن، به اشتراک گذاشتن غذا یا نوشیدنی یا استفاده از چنگال یا قاشق دیگران نمی گیرید. HIV همچنین از طریق بغل کردن دیگری، دست دیگری را گرفتن، سرفه یا عطسه منتقل نمی شود. همچنین HIV از محل نشستن روی توالت منتقل نمی شود.

چندی پیش این خبر بیرون آمد که عده ای ویروس HIV را از طریق انتقال خون آلوده به ویروس گرفته اند. با این حال در حال حاضر ارائه یا دریافت خون در مراکز پزشکی کاملاً بی خطر است زیرا پزشکان، بیمارستانها و مراکز اهدای خون بیش از یک بار از یک سرنگ استفاده نمی کنند و خون اهدا شده از نظر وجود HIV و سایر عفونت ها آزمایش می شود.

علائم HIV و ایدز چیست؟

افراد مبتلا به HIV معمولاً بلافاصله پس از ابتلا علائم آنرا نشان نمی دهند، بنابراین ممکن است ندانند که به آن مبتلا شده اند. ممکن است سال ها قبل از آنکه HIV شما را بیمار کند ویروس را گرفته باشید.

علائم اولیه HIV

افراد معمولاً پس از آلوده شدن به این ویروس به مدت طولانی کاملا سالم به نظر می رسند و احساس سلامتی می کنند. HIV ممکن است 10 سال یا بیشتر طول بکشد تا علائمش را آشکار نماید و این زمان می تواند برای افرادی که داروهای HIV مصرف می کنند خیلی بیشتر به طول بیانجامد. به همین دلیل است که انجام آزمایش HIV بسیار حایز اهمیت است، خصوصاً اگر سکس محافظت نشده داشته باشید یا سرنگ های اشتراکی به کار برده باشید، انجام این آزمایش بسیار مهم تر می شود. درمان HIV می تواند به شما در سالم ماندن کمک کند. درمان همچنین می تواند احتمال ابتلای دیگر افراد به HIV را در حین رابطه جنسی کاهش دهد یا حتی متوقف کند.

2-4 هفته اول پس از آلوده شدن به HIV، ممکن است احساس تب، بدن درد و کسالت داشته باشید. این علائم که مشابه علائم آنفلوانزا هستند، اولین واکنش بدن شما به عفونت HIV است. در این وضعیت و هنگام در بدن شما ویروس زیادی وجود دارد، بنابراین شیوع ویروس HIV به افراد دیگر در این زمان بسیار آسان است. این علائم فقط برای چند هفته ادامه دارند و معمولاً تا سالها بعد دیگر علائمی ندارید. با این حال در این حالت نهفته نیز HIV می تواند به افراد دیگر انتقال یابد – فارغ از اینکه علائمی داشته باشید یا نداشته باشید.

علائم بعدی HIV / AIDS

HIV سلولهایی از سیستم ایمنی بدن به نام سلولهای CD4 یا سلولهای T را از بین می برد. بدن بدون سلول های CD4 در مبارزه با بیماری ها عملکردش تضعیف می شود. این امر باعث می شود که فرد مبتلا به واسطه ابتلا به عفونت هایی بیمار شود که به بدن در حالت غیرآلوده و معمولی آسیب نمی رسانند. با گذشت زمان، آسیب های وارده از سوی HIV به سیستم ایمنی بدن منجر به وقوع ایدز می شود.

فرد ایدز دارد اگر: به عفونت های نادر (ملقب به عفونت های فرصت طلب) مبتلا شود، انواع سرطان داشته باشد، یا اگر تعداد مشخصی از سلول های CD4 را از دست داده باشد. ایدز در صورت عدم مداوا، معمولاً حدود 10 سال پس از ابتلا به HIV اتفاق می افتد. درمان آن می تواند بروز ایدز در فرد مبتلا را به تاخیر اندازد یا حتی از ابتلا به ایدز در او جلوگیری کند.

علائم بیماری ایدز شامل موارد زیر است:

برفک (یک پوشش ضخیم و سفید روی زبان یا دهان)
گلو درد
عفونت های وخیم ناشی از مخمر
بیماری التهابی مزمن لگن
ابتلای مکرر به عفونت های وخیم
احساس شدید خستگی، گیجی و حواس پرتی
سردرد
از دست دادن مقدار زیادی از وزن در زمان کوتاهی
دچار کبودی شدن به سادگی و راحت تر از حد معمول
داشتن اسهال، تب و یا تعریق شبانه برای مدت طولانی
غدد متورم یا سفت در ناحیه گلو، زیر بغل یا کشاله ران
سرفه های عمیق و خشک
احساس نفس تنگی
بروز زوائد بنفش رنگ بر روی پوست یا داخل دهان
خونریزی از ناحیه دهان، بینی، مقعد یا مهبل
بثورات (جوش های) پوستی
احساس بی حسی در دست و پا، از دست دادن کنترل عضلات و رفلکس ها، عدم توانایی در حرکت و از دست دادن قدرت عضلانی

سؤالات بیشتر از جانب بیماران:

علائم بیماری ایدز در زنان چیست؟

مانند بسیاری از دیگر بیماریهای مقاربتی، علائم ایدز در زنان کاملاً مشابه علائم ایدز در دیگر جنس هاست.

ایدز پیشرفته ترین مرحله HIV (ویروس نقص ایمنی بدن انسان) است. افراد مبتلا به HIV ممکن است در همان ابتدای عفونتشان، علائمی مانند غدد متورم، تب، سردرد و درد عضلات از خود نشان دهند.

این هم ممکن است که تا 10 سال بعد از ابتلا هیچ گونه علامتی نداشته باشید. در این مرحله (یعنی 10 سال بعد)، HIV شروع کاری می کند که بدن فرد مبتلا دیگر نتواند با عفونت ها مقابله کند، بنابراین عفونت هایی در او شکل می گیرند که به طور عادی بر او تأثیری نمی گذاشتند.

هنگامی که ضعف سیستم ایمنی بدن فرد مبتلا به نقطه خاصی برسد، در این موقع ویروس تبدیل می شود به ایدز.

علائم ایدز در زنان شامل موارد زیر است:

برفک - یک پوشش ضخیم و سفید بر سطح زبان یا دهان که ناشی از عفونت مخمر است و گاهی همراه با گلودرد است
عفونت شدید یا مکرر واژن ناشی از مخمر
بیماری التهابی مزمن لگن
عفونت های شدید و مکرر
خستگی شدید و غیر قابل توضیحی که ممکن است با سردرد، حواس پرتی و/یا سرگیجه همراه باشد
کاهش وزن بیش از 10 پوند در مدتی کوتاه بطوری که ناشی از افزایش ورزش یا رژیم غذایی نیست
دچار کبودی شدن به سادگی و راحت تر از حالت معمول
دوره ای طولانی از اسهال های مکرر
تب مکرر و/یا تعریق شبانه
غدد متورم یا سخت واقع در ناحیه گلو، زیر بغل یا کشاله ران
سرفه های مداوم، عمیق و خشک
نفس تنگی
زوائد رنگی یا بنفش رنگ روی پوست یا داخل دهان
خونریزی غیر قابل توضیح از زوائد روی پوست، دهان، بینی، مقعد یا مهبل
بثورات فراوان یا غیرمعمول پوستی
احساس بی حسی یا درد شدید در دست یا پا، از دست دادن کنترل عضلات و رفلکس، فلج شدگی یا از بین رفتن قدرت عضلانی
گیجی، تغییر شخصیت یا کاهش توانایی های ذهنی

اگر رابطه جنسی واژنی، مقعدی یا دهانی محافظت نشده داشته اید، آزمایش عفونت های مقاربتی از جمله آزمایش HIV برای شما ضروری است. درمان زودهنگام و پیوسته HIV می تواند سیستم ایمنی بدن شما را تقویت کرده و به شما در سالم ماندن کمک کند.

علائم بیماری ایدز در مردان چیست؟

مانند بسیاری از دیگر بیماریهای مقاربتی، علائم ایدز در مردان کاملاً مشابه علائم ایدز در دیگر جنس هاست.

هنگامی که ضعف سیستم ایمنی بدن فرد مبتلا به نقطه خاصی برسد، در این موقع ویروس تبدیل می شود به ایدز.

علائم ایدز در مردان شامل موارد زیر است:

برفک - یک پوشش ضخیم و سفید بر سطح زبان یا دهان که ناشی از عفونت مخمر است و گاهی همراه با گلودرد است
عفونت شدید یا مکرر واژن ناشی از مخمر
بیماری التهابی مزمن لگن
عفونت های شدید و مکرر
خستگی شدید و غیر قابل توضیحی که ممکن است با سردرد، حواس پرتی و/یا سرگیجه همراه باشد
کاهش وزن بیش از 10 پوند در مدتی کوتاه بطوری که ناشی از افزایش ورزش یا رژیم غذایی نیست
دچار کبودی شدن به سادگی و راحت تر از حالت معمول
دوره ای طولانی از اسهال های مکرر
تب مکرر و/یا تعریق شبانه
غدد متورم یا سخت واقع در ناحیه گلو، زیر بغل یا کشاله ران
سرفه های مداوم، عمیق و خشک
نفس تنگی
زوائد رنگی یا بنفش رنگ روی پوست یا داخل دهان
خونریزی غیر قابل توضیح از زوائد روی پوست، دهان، بینی، مقعد یا مهبل
بثورات فراوان یا غیرمعمول پوستی
احساس بی حسی یا درد شدید در دست یا پا، از دست دادن کنترل عضلات و رفلکس، فلج شدگی یا از بین رفتن قدرت عضلانی
گیجی، تغییر شخصیت یا کاهش توانایی های ذهنی

آیا لازم است برای HIV مورد آزمایش قرار گیرم؟

راه برای فهمیدن اینکه فردی به ویروس HIV مبتلا هست یا خیر، انجام آزمایش تشخیصی است. آزمایش HIV برای همه بزرگسالان توصیه می شود. آزمایش HIV سریع، بدون درد و گاهی رایگان است.

چگونه می توانم بدانم به ویروس HIV مبتلا هستم یا خیر؟

تنها راه برای اطمینان از اینکه فردی HIV دارد یا خیر، آزمایش می شود. نمی توان با توجه به علائم و حس و حال بدنی گفت که فردی HIV دارد یا خیر زیرا اکثر افرادی که به ویروس HIV مبتلا می شوند سالها هیچ علامتی ندارند.

اگر رابطه جنسی محافظت نشده داشته اید یا اینکه همسرتان HIV مثبت است، آزمایش HIV ایده خوبی است. همچنین اگر با کسی سرنگ هایی را مشترکا استفاده کرده اید (برای تزریق مواد مخدر، سوراخ کردن بدن و یا خال کوبی) باید برای HIV آزمایش شوید. اگر باردار هستید، در اولین ویزیت قبل از تولد خود از نظر وجود HIV آزمایش شوید.

خوشبختانه آزمایش HIV بسیار آسان و بدون درد است. می دانید بهترین قسمت در رابطه با آزمایش HIV کدام است؟ این است که بعد از اتمام آزمایش، ذهن شما واقعاً راحت می شود. اگر هم خدایی ناکرده مبتلا به HIV باشید، بهتر است فوراً این موضوع روشن شود زیرا میتوانید داروهای مخصوص به این ویروس را استفاده کنید تا بدین ترتیب سالم بمانید و شانس ابتلای دیگران به HIV را کاهش دهید.

آزمایش HIV چگونه کار می کند؟

هنگامی که فرد به HIV مبتلا می شود، سیستم ایمنی بدنش آنتی بادی هایی ایجاد می کند تا از این طریق سعی کند جلوی عفونت را بگیرد. در متداول ترین نوع آزمایش HIV، وجود این آنتی بادی ها در خون یا سلول های موجود در گونه فرد مورد بررسی قرار می گیرد.

معمولاً برای بدن فرد مبتلا حدود 3 ماه طول می کشد تا آنتی بادی های کافی برای شناسایی در آزمایش HIV تولید نماید، با این حال این زمان می تواند حتی طولانی تر از این باشد. این طول مدت که شامل زمان شروع آلوده شدن فرد تا تولید میزان کافی آنتی بادی های قابل شناسایی در آزمایش HIV می شود اصطلاحا "دوره پنجره ای" نامیده می شود. اگر در این مدت تحت آزمایش قرار بگیرید، حتی اگر واقعاً HIV داشته باشید احتمالا نتیجه آزمایش منفی می شود. همچنین بیشترین احتمال انتقال ویروس HIV به افراد دیگر در دوره پنجره ای قرار دارد.

چه نوع آزمایش هایی برای HIV موجود است؟

آزمایش سریع HIV در حدود 20 دقیقه نتیجه را به شما می دهد. آزمایش های دیگر بیشتر طول می کشند زیرا باید در آنها نمونه به آزمایشگاه فرستاده شود. آزمایش های HIV معمولاً بدون درد هستند - شما طی آن داخل گونه خود را با یک سواب نرم به آرامی می مالید. گاهی برای آزمایش HIV لازم است نمونه خون بدهید.

با استفاده از کیت تست HIV می توانید در خانه خود را برای HIV آزمایش کنید. طی آزمایش خانگی HIV، خودتان سواب را بر روی لثه ها می مالید و نمونه را آزمایش می کنید و ظرف 20 دقیقه نتیجه را می بینید. در یک مدل دیگر آزمایش خانگی HIV، شما انگشت خود را با سوزن می خراشید تا مقدار کمی خون از آن بریزد. سپس نمونه خون خود را به آزمایشگاه ارسال می کنید و نتایج خود را در حدود یک هفته بعد دریافت خواهید کرد. هویت فرد در آزمایشات خانگی کاملاً ناشناس است و شما تنها فردی هستید که نتایج را می بیند. طی هر دو نوع آزمایش خانگی شما می توانید با مشاورانی در ارتباط باشید تا صورت مثبت بودن تست در رابطه با درمان به شما کمک و مشاوره ارائه شود.

اگر یک آزمایش سریع HIV در یک کلینیک یا یک آزمایش خانگی نشان داد که شما مبتلا به HIV هستید ، متعاقبا یک آزمایش دیگر بدهید تا مطمئن شوید نتایج صحیح است.

کجا می توانم برای آزمایش HIV شوم؟

شما می توانید در آزمایشگاه پاتوبیولوژی رازی کرج برای HIV یا سایر بیماریهای مقاربتی آزمایش شوید. همچنین در این آزمایشگاه ممکن است بخواهید علاوه بر تست HIV مشاوره HIV (مانند مشاوره برای یک والدین شدن برنامه ریزی شده) نیز دریافت نمایید.

می توانید آزمایش HIV را بصورت "ناشناس" یا "محرمانه" انجام دهید. آزمایش "محرمانه" بدان معنی است که نام شما بر روی برگه آزمایش موجود است و در پرونده پزشکی شما قرار می گیرد و ممکن است پزشک شما یا شرکت بیمه شما آنرا رؤیت نمایند. اگر نتیجه آزمایش شما مثبت باشد، برگه نتایج شما به بخش بهداشت محلی شما ارسال می شود و بنابراین آنها می توانند از نرخ شیوع HIV در منطقه شما مطلع شوند. با این وصف نتایج شما توسط قوانین حفظ حریم خصوصی محافظت می شود و بنابراین هیچ کس دیگری نمی تواند تایج شما را بدون اجازه شما ببیند.

آزمایش "ناشناس" به معنای آن است که نام شما بر روی برگه آزمایش ثبت نمی شود. در عوض یک شماره شناسایی دریافت خواهید کرد که برای یافتن نتایج خود از آن استفاده خواهید کرد. نتایج شما در پرونده پزشکی شما نخواهد بود و به شرکت بیمه یا بخش بهداشت و درمان ارسال نمی شود - شما تنها کسی هستید که می داند آن نتایج متعلق به شماست.

آزمایش بیماری های مقاربتی - شامل آزمایش HIV - معمولاً جزء معاینات منظم یا معاینات زنان و زایمان نمی باشد بلکه باید آن را شخصا به طور مستقیم درخواست نمایید. با پرستار یا پزشک خود صادق باشید تا آنها بتوانند به شما کمک کنند دریابید که چه آزمایشاتی برای شما مناسب است. خجالت نکشید: پزشک شما برای کمک به شما در آنجا حضور دارد، نه برای قضاوت در مورد شما. (و اگر پزشکتان شما را بخاطر آنکه درخواست آزمایش HIV نموده اید مورد قضاوت قرار داده، شاید وقت آن رسیده است که یک پزشک جدید جایگزین او کنید.)

ایده انجام آزمایش HIV ممکن است ترسناک به نظر برسد، اما سعی کنید از این ذهنیت پرهیز کنید. تست بیماری های مقاربتی بخشی از مسئولیت پذیری و مراقبت از سلامتی شماست. آزمایش HIV سریع و معمولاً بدون درد است. اگر هم HIV دارید، بهتر است در اسرع وقت از این مطلب آگاه شوید تا بتوانید درمان آنرا سریعا شروع کنید.

سؤالات بیشتر از جانب بیماران:

از کجا می توانم آزمایش HIV رایگان دریافت کنم؟

از خیلی جاها! بخش بهداشت محلی شما ممکن است این آزمایش را رایگان ارائه دهد، یا اگر دانشجوی هستید ممکن است کالج یا مرکز بهداشت دانشگاه شما آزمایش HIV را بصورت رایگان انجام دهد. آزمایش های کم هزینه و بدون هزینه اغلب از مراکز بهداشتی مختص والدین شدن برنامه ریزی شده و بسیاری از مطب ها ، بیمارستان ها و کلینیک های پزشکی از جمله آزمایشگاه پاتوبیولوژی رازی کرج انجام می شود.

یکی از مزایای مراجعه به پزشک یا پرستار این است که می توانید چهره به چهره و بصورت شخصی با آنها صحبت و در مورد نتایج خود از آنها سؤال کنید.

ببینید در منطقه خود مرکزی برای آزمایش رایگان موجود هست یا خیر و برای این کار می توانید بصورت آنلاین جستجو انجام دهید یا با نزدیکترین مرکز بهداشت والدین شدن برنامه ریزی شده تماس بگیرید تا ببینید در کجا می توانید آزمایش رایگان HIV انجام دهید.

چگونه می توانم تحت مداوای HIV قرار بگیرم؟

هیچ علاجی برای HIV وجود ندارد، با این حال درمان و مداوای آن می تواند به شما در سالم ماندن کمک کند. همچنین این مداوا می تواند احتمال انتقال HIV را از فرد مبتلا به دیگر افراد غیرمبتلا کاهش یا حتی متوقف کند.

درمان HIV چیست؟

هیچ علاجی برای HIV وجود ندارد، با این وجود درمان هایی وجود دارد که به افراد مبتلا به HIV کمک می کنند تا زندگی طولانی تر و سالم تری داشته باشند. درمان ضد رترو-ویروسی (ART) ترکیبی از داروهایی است که اثرات HIV را در بدن شما تضعیف می کند و می تواند به شما کمک کند تا سالها سالم بمانید. همچنین می تواند احتمال انتقال HIV را از فرد مبتلا به دیگر افراد غیرمبتلا کاهش یا حتی متوقف کند.

ART میزان HIV را در بدن فرد مبتلا کاهش می دهد (این میزان ویروس موجود را تحت عنوان بار ویروسی نشان می دهند) – گاه این کاهش به حدی است که HIV در آزمایش خون استاندارد شناسایی نمی شود. اگر بار ویروس HIV شما آنقدر کم باشد که آزمایش های خاصی نتوانند آن را شناسایی کننذ، "غیر قابل شناسایی" خطاب می شود. اگر بار ویروسی فرد مبتلایی غیر قابل شناسایی شود، دیگر نمی تواند HIV را در طول رابطه جنسی به دیگران انتقال دهد.

یادآوری این نکته حائز اهمیت است که حتی با وجود یک بار ویروس غیر قابل شناسایی، HIV هنوز هم در بدن فرد مبتلا وجود دارد. این فرد اگر درمان را متوقف کند، بار ویروسی می تواند در بدن او بالا رود و این امر امکان انتقال HIV به دیگرانی که با آنها رابطه جنسی دارد را امکان پذیر می سازد. پزشک یا پرستار شما می تواند به شما در یافتن درمان مناسب شما کمک کند تا بار ویروسی شما کم شود و بنابراین بتوانید سالم بمانید.

توجه به سبک زندگی نیز می تواند به شما در سالم ماندن کمک کند. این گفته به معنای خوب غذا خوردن، خواب کافی، ورزش کردن، یادگیری نحوه مقابله با استرس و پرهیز از الکل، اجتناب از کشیدن سیگار و مصرف مواد مخدر است.

از کجا می توانم تحت درمان HIV قرار بگیرم؟

یافتن پزشک متخصص در زمینه ویروس HIV حائز اهمیت است. مرکز بهداشت محلی شما برای والدین شدن برنامه ریزی شده می تواند به شما در دریافت درمان مورد نیازتان کمک کند.

چگونه می توانم از ابتلا به HIV جلوگیری کنم؟

HIV از طریق مایع منی ، مایعات واژن ، خون و شیر مادر پخش می شود. هر بار که رابطه جنسی دارید با استفاده از کاندوم محافظت کنید و سوزن را با کسی به اشتراک نگذارید. همچنین می توانید از پزشک خود در مورد PrEP سوال کنید - یک قرص روزانه که به جلوگیری از HIV کمک می کند.

چگونه می توانم از ابتلا به HIV در طول رابطه جنسی اجتناب کنم؟

HIV از طریق تماس با خون یا مایعات جنسی (مانند مایع منی و ترشحات واژنی) - معمولاً در هنگام رابطه جنسی واژنی و مقعدی - گسترش می یابد. بنابراین تنها راه 100٪ مطمئن جلوگیری از ابتلا به HIV، عدم برقراری رابطه جنسی واژنی یا مقعدی است.

با این وصف بیشتر افراد در نقاطی از زندگی خود رابطه جنسی برقرار می کنند، بنابراین آموزش در مورد پیشگیری از HIV و دانستن در مورد برقراری یک رابطه جنسی ایمن مهم است. استفاده از کاندوم خطر ابتلا به HIV را واقعاً کاهش می دهد. اگر می خواهید رابطه جنسی داشته باشید، استفاده از کاندوم در هر بار برقراری رابطه حنسی بهترین راه برای محافظت از خودتان در برابر ابتلا به HIV است. همچنین قرص روزانه ای به نام PrEP وجود دارد که می توانید از آن استفاده کنید تا به جلوگیری از ابتلا به HIV کمک شود. پزشک یا پرستار شما می تواند به شما بگوید که آیا PrEP مناسب شما هست یا خیر.

برخی از فعالیتهای جنسی به لحاظ ابتلا به ویروس HIV ایمن تر از سایرین است. این فعالیت ها "بی خطرند " زیرا هرگز گزارش نشده که باعث بروز HIV شده باشند و عبارتند از:

خودارضایی
لمس دستگاه تناسلی شریک جنسی
مالش بدن های شرکای جنسی به یکدیگر
بوسیدن
داشتن رابطه جنسی دهانی با کاندوم یا سد دندانی
استفاده از اسباب بازیهای جنسی تمیز

فعالیت هایی که در زیر لیست شده اند "کم خطرند " زیرا موارد نادری (از میلیون ها مورد) از آنها گزارش شده که باعث بروز HIV شده است:

بوسیدن عمیق یا "فرانسوی" (اگر فرد مبتلا به HIV دارای زخم یا خونریزی در دهان خود باشد)
سکس واژینال با کاندوم و/یا PrEP
رابطه جنسی مقعدی با کاندوم و/یا PrEP
رابطه جنسی دهانی بدون کاندوم یا سد دندانی

فعالیت هایی که در زیر لیست شده اند "پرخطر" زیرا میلیون ها نفر از طریق آنها به HIV مبتلا می شوند:

رابطه جنسی واژنی بدون کاندوم یا PrEP
رابطه جنسی مقعدی بدون کاندوم یا PrEP

اگر زخم، بریدگی یا سوراخ هایی در پوست داشته باشید ویروس موجود در مایع منی (تقدیر)، مایعات واژن یا خون راحت تر می تواند وارد بدنتان شود. بنابراین اگر تبخال یا عفونت های دیگر داشته اید، رابطه جنسی برقرار نکنید. ابتلا به دیگر بیماریهای مقاربتی نشان می دهد که استعداد ابتلای شما به HIV بیشتر است، بنابراین ایده خوبی است که به طور مرتب برای بیماریهای مقاربتی آزمایش شوید.

هیچ واکسنی برای مصونیت در برابر HIV وجود ندارد، با این حال شمار زیادی در تلاشند چنین واکسنی را تهیه کنند. با این وجود داروهایی وجود دارد (به نام های PEP و PrEP) که می توانند به جلوگیری از ابتلا به HIV کمک کنند.

اگر شما HIV ندارید ولی شریک زندگی شما HIV دارد، می توانید تحت یک درمان HIV تحت عنوان درمان ضد ویروسی (ART) قرار بگیرید. ART می تواند احتمال ابتلا به HIV را در طول رابطه جنسی کاهش دهد. همچنین برخی از افرادی که تحت درمان با ART هستند اصلا نمی توانند HIV را به شریک جنسی خود منتقل کنند.

PrEP چیست و چگونه از ابتلا به HIV جلوگیری می کند؟

PrEP مخفف پیشگیری قبل از مواجهه است. شما این قرص را یک بار در روز مصرف می کنید و می تواند به شما در جلوگیری از HIV کمک کند. پزشک یا پرستار شما می تواند به شما کمک کند دریابید که PrEP برای شما مناسب است یا خیر. در این لینک درباره PrEP بیشتر بخوانید.

PEP چیست و چگونه از عفونت HIV جلوگیری می کند؟

PEP مخفف پیشگیری پس از مواجهه است. این دارو به صورت یک سری قرص است که بعد از قرار گرفتن در معرض ویروس HIV، مورد استفاده واقع می شود و احتمال ایجاد عفونت ناشی از HIV را کاهش می دهد. برای اینکه PEP بتواند کار کند شما باید آنرا ظرف 72 ساعت (3 روز) پس از مواجهه با HIV مصرف کنید. هرچه زودتر مصرف آن را شروع کنید، بهتر است. در میزان موفقیت این دارو هر ساعت مهم است، بنابراین اگر فکر می کنید در معرض HIV قرار گرفته اید با پرستار یا پزشک خود تماس بگیرید یا فوراً به اورژانس مراجعه نمایید تا این دارو را برایتان تجویز کنند. PEP فقط برای موارد اضطراری است و جای استفاده از کاندوم یا PrEP را نمی گیرد. در این لینک درباره PEP بیشتر بخوانید.

ART چیست و چگونه از عفونت HIV جلوگیری می کند؟

درمان ضد رترو-ویروسی (ART) ترکیبی از داروهایی است که توان اثرگذاری HIV در بدن را تضعیف می کند و می تواند به شما کمک کند تا سالها سالم بمانید. همچنین ART می تواند شانس انتقال HIV به افراد دیگر را کاهش یا حتی متوقف کند.

چگونه می توانم مطمئن شوم که در طول رابطه جنسی HIV را به طرف دیگر رابطه منتقل نمی کنم؟

اگر متوجه شدید که HIV دارید، سعی کنید آرام باشید. افرادی که مبتلا به HIV هستند می توانند روابط عادی و سالم و زندگی جنسی داشته باشند. با این حال رعایت اقدامات احتیاطی برای کمک به شریک زندگی (همسر) خودتان به منظور ممانعت از انتقال ویروس HIV ببه او سیار مهم است.

چند روش وجود دارد که می توانید با رعایت آنها از ابتلای افراد دیگر به HIV ممانعت کنید:

همیشه در هنگام برقراری رابطه جنسی واژنی و مقعدی از کاندوم استفاده کنید.
در اسرع وقت درمان و مداوای HIV را شروع کنید و داروی HIV خود را مداوم مصرف کنید. اگر این مداوا به طور صحیح آن صورت بگیرد، می تواند احتمال انتقال ویروس HIV به شرکای جنسیتان را کاهش یا حتی متوقف کند (و به شما در سالم ماندن کمک کند).
قرص روزانه ای به نام PrEP وجود دارد که می تواند شریک زندگی شما را از ابتلا به ویروس HIV محافظت نماید.
از سرنگ اشتراکی برای تزریق مواد مخدر، سوراخ کردن پوست و خال کوبی استفاده نکنید.
به طور مرتب علاوه بر HIV برای سایر بیماریهای مقاربتی آزمایش شوید و تحت آزمایش قرار بگیرید. ابتلا به سایر بیماریهای مقاربتی باعث می شود انتقال ویروس HIV به دیگران آسانتر شود.

اگر HIV مثبت هستید، مهم است که در مورد آن به شرکای جنسی خود اطلاع دهید تا آنها نیز برای HIV آزمایش شوند. حتی اگر واقعاً برایتان مهم است که مانع انتقال ویروس HIV به دیگران شوید، درمورد وضعیت خود با شرکای آینده خود صادق باشید تا هر دو نسبت به اوضاع هوشیار باشید و به یکدیگر کمک کنید که سالم بمانید. در این لینک درباره نحوه گفتگو با شرکای خود در مورد HIV بیشتر بخوانید.

زندگی با HIV

فهمیدن اینکه به HIV مبتلا هستید می تواند سخت باشد. با این حال افراد مبتلا به HIV با دریافت درمان و پشتیبانی می توانند یک زندگی طولانی، سالم و رضایت بخش داشته باشند.

اگر فهمیدم مبتلا به HIV هستم چه کاری باید انجام دهم؟

میلیون ها نفر به HIV مبتلا هستند پس شما قطعاً تنها نیستید. بیشتر افراد در طول زندگی خود حداقل یک نوع بیماری مقاربتی می گیرند و ابتلا به ویروس HIV یا دیگر بیماری های مقاربتی اتفاقی نیست که از بابت آن احساس شرم و خجالت زدگی داشته باشید. ابتلا به چنین بیماری هایی بدان معنا نیست که شما "بی بند و بار" یا فرد بدی هستید.

دانستن اینکه شما به HIV مبتلا هستید می تواند واقعاً ناراحت کننده باشد. ممکن است در ابتدا احساس عصبانیت، خجالت ، ترس و شرم داشته باشیداما مطمئناً با گذشت زمان این احساسات تعدیل خواهد شد - داشتن یک سیستم پشتیبانی و مشاوره خوب در این امر واقعاً کمک می کند. داروهایی وجود دارد که می توانید برای سالم ماندنتان از آنها استفاده کنید. همچنین برای جلوگیری از انتقال ویروس HIV به افرادی که با آنها رابطه جنسی دارید، روش های زیادی وجود دارد. واقعیت این است که افراد مبتلا به HIV با استفاده از برخی اقدامات احتیاطی می توانند روابط، رابطه جنسی و یک زندگی عادی داشته باشند.

اگرچه علاجی برای HIV وجود ندارد، با این حال داروهایی وجود دارد که به افراد مبتلا به HIV کمک می کند زندگی طولانی تر و سالم تری داشته باشند. نوعی درمان HIV به نام درمان ضد رترو-ویروسی (ART) میزان ویروس موجود در بدن (تحت عنوان بار ویروسی) شما را کاهش می دهد. این درمان دو کار انجام می دهد:

تأثیرات HIV را در بدن کاهش می دهد و باعث سلامتی فرد مبتلا می شود.
احتمال ابتلای شرکای جنسی به HIV را کاهش داده یا حتی متوقف می کند.

ویروس در بدن برخی از افراد تحت درمان ART آنقدر کم می شود که به هیچ وجه نمی توانند HIV را به شرکای جنسی خود منتقل کنند.

حتی اگر در حال حاضر احساس سلامتی می کنید، در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید تا بتوانید در مورد بهترین راه های سالم ماندن با او صحبت کنید.

مراقبت از سلامت عاطفی شما نیز مهم است. ملاقات یک مشاور یا درمانگر که برای کمک به افراد مبتلا به HIV آموزش دیده ایده خوبی است. گروه های پشتیبانی آنلاین و حضوری زیادی وجود دارند که می توانند مکانی مناسب فراهم کنند تا در آنجا در مورد احساساتتان با افراد که این وضعیت را درک می کنند، گفتگو داشته باشید.

HIV.gov در مورد درمان، مشاوره و دیگر راه های سالم ماندن جسمی و عاطفی اطلاعات بیشتری در بردارد.

بسیار مهم است که با هر کس که رابطه جنسی دارید بگویید که شما با این ویروس آلوده هستید. طرح این موضوع گفتگوی ساده ای نخواهد بود، اما مهم است.

ممکن است اذعان به اینکه مبتلا به ایدز هستید، ترسناک باشد اما صحبت کردن درباره این چیزها واقعاً می تواند ذهن شما را راحت کند. می توانید به یک دوست نزدیک یا غیر قضاوت کننده یا عضو خانواده خود اتکا کنید که مکالمه را خصوصی نگه دارد. مشاوران و گروه های حمایتی نیز می توانند منبع آسایش باشند - و می توانند به شما در تشخیص چگونگی گفتگو با دیگران درباره ابتلای شما به HIV کمک کنند. مراقب باشید که دارید وضعیت خود را به چه کسی می گوید چراکه افراد مبتلا به HIV گاه با تبعیض ناعادلانه از سوی دیگران مواجه می شوند.

هیچ روش دم دست و از پیش نوشته شده ای برای صحبت با شرکای خود در مورد ابتلایتان به HIV وجود ندارد، با این حال در اینجا برخی نکات اساسی آمده که ممکن است به شما در این خصوص کمک کند:

سعی کنید آرام باشید و به یاد داشته باشید که اولین انسانی نیست که با این مسئله دست و پنجه نرم می کند. میلیون ها نفر مبتلا به HIV هستند و تعداد زیادی از آنها دارای روابط هستند. سعی کنید با یک نگرش آرام و مثبت به گفتگو بروید. ابتلا به ویروس HIV یک مسئله بهداشتی است و در مورد شما به عنوان یک شخص دارای هیچ دلالت دیگری نیست.
واقعیت های مربوط به HIV و ایدز را بدانید. اسطوره های زیادی در مورد HIV وجود دارد، بنابراین واقعیت ها را بخوانید و برای پاسخ به سوالات شریک زندگی خود آماده باشید. برای این منظور HIV.gov را مرور کنید. به شریک زندگی خود بگویید داروهایی وجود دارد که می تواند به شما کمک کند برای مدت طولانی زندگی کنید و باعث می شوند از انتقال HIV به دیگران ممانتعت شود. رابطه جنسی ایمن – با کمک امکاناتی مانند کاندوم و PrEP - نیز می توانند به محافظت از همسرتان کمک کند.
در مورد زمان بندی طرح موضوع نیز فکر کنید. زمانی را انتخاب کنید که باعث پریشانی او نشود و او را دچار اختلال ننماید و مکانی خصوصی و آرام را در نظر بگیرید. اگر عصبی هستید، می توانید با یکی از دوستانتان یا یک مشاور صحبت کنید که از قبل راجع به وضعیت می داند یا با صحبت کردن با خود تمرین کنید. ممکن است عجیب به نظر برسد، اما ادای کلمات با صدای بلند و گفتگو با خود به این حالت می تواند به شما کمک کند هنگام صحبت با شریک زندگی خود بدانید چه چیزی می خواهید بگویید و احساس اطمینان بیشتری کنید.
اول ایمنی. اگر نگرانید که شریک زندگی شما ممکن است به شما صدمه بزند، احتمالاً طرح این موضوع با نامه الکترونیکی، متن یا تماس تلفنی بهتر است - یا در موارد حاد بهتر است که اصلاً به او چیزی در این مورد نگویید.

سعی کنید هنگام صحبت با شریک زندگی خود، سرزنش بازی راه نیاندازید. اگر آزمایش یکی از شما در طول رابطه مثبت شد، الزاما به معنای این نیست که یکی مرتکب خیانت شده است. برای آنکه HIV در آزمایش HIV قابل شناسایی گردد چند ماه طول می کشد و بیشتر افراد سالها هیچ علامتی ندارند. بنابراین بسیاری از افراد مدت طولانی مبتلا به ویروس HIV بوده اند بدون آنکه بدانند و سخت بتوان مشخص کرد که فرد مبتلا ویروس را کی و کجا گرفته است. مهمترین مطلب این است که شما هر دو تست شوید. اگر معلوم شد که فقط یکی از شما به HIV مبتلا است، در مورد نحوه محافظت از دیگری در برابر ابتلا به HIV صحبت کنید.

این نکته بسیار مهم است که به شرکای جنسی پیشین خود بگویید که شما HIV دارید تا آنها نیز آزمایش بدهند. بسیاری از مراکز بهداشتی برنامه هایی دارند که طی آن به شرکای جنسی پیشین شما احتمال ابتلای آنها به HIV را اطلاع می دهند بدون اینکه نام شما برده شود، مگر اینکه شما بخواهید نامتان ذکر شود.

برای قرار آشنایی عاشقانه، فرد مبتلا به HIV باید چه نکاتی را بداند؟

برخی افراد وقتی می فهمند که HIV دارند زندگی عاشقانه اشان را تمام شده می بینند، اما این تلقی درست نیست. افراد مبتلا به HIV می توانند روابط عاشقانه و جنسی برقرار کنند. افراد مبتلا به HIV می توانند با افرادی که HIV ندارند (ملقب به سرودیسکوردانت) یا با افرا مبتلا به HIV (ملقب به سروکونکوردانت) رابطه برقرار کنند. درمان HIV به شما در حفظ سلامتی و همچنین به جلوگیری از انتقال HIV به افراد دیگر کمک می کند. اگر شریک زندگی شما HIV نداشته باشد، او نیز می تواند دارویی بنام PrEP مصرف کنند تا از ابتلا به HIV از طریق رابطه جنسی جلوگیری کند.

مهم است که در مورد وضعیت ابتلا به HIV خود به شرکای جنسی خود اطلاع دهید تا به این ترتیب شما و شرکای خود بتوانید در مورد رابطه جنسی، آزمایش و درمانهای مطمئن تر، تصمیمات آگاهانه تری بگیرید.

نگرانی شما در مورد نحوه واکنش شریک زندگیتان در مواجهه با خبر ابتلای شما به HIV کاملا طبیعی است و هیچ راه حلی برای آن وجود ندارد: ممکن است برخی افراد با شنیدن چنین خبری وحشت زده شوند. اگر چنین شد سعی کنید آرام باشید و در مورد برنامه ریزیتان برای سالم ماندن صحبت کنید و اینکه چگونه شریک زندگی شما می تواند در برابر ابتلا به HIV مصون بماند. همچنین ممکن است اگر کمی زمان و مکان در اختیار او بگذارید فرصتی برای هضم موضوع پیدا کند. همچنین می توانید پیشنهاد دهید که در مورد راه های محافظت از او در برابر HIV با پزشک HIV صحبت کنید.

اگر به کسی بگویید HIV دارید و او به خاطر چنین موضوعی به شما صدمه بزنن، شما را شرمسار کند یا احساس بدی در شما ایجاد کند، چنین فردی مشکل دارد. شما سزاوار این هستید با کسی باشید که به شما احترام می گذارد و از شما مراقبت کند، و افراد زیادی اینگونه هستند.

آیا داشتن HIV بر بارداری تأثیر خواهد گذاشت؟

نوزادان ممکن است در دوران بارداری، تولد یا شیردهی به HIV آلوده شوند و به همین دلیل توصیه می شود همه افراد در اوایل بارداری برای HIV آزمایش شوند. اگر به HIV مبتلا هستید، داروهای ضد رترو-ویروسی احتمال ابتلای کودک شما به HIV را بسیار کاهش می دهد. تحت درمان، کمتر از 2% نوزادان متولد شده از زنان مبتلا به HIV آلوده خواهند شد ولی بدون درمان، حدود 25 % نوزادان آلوده خواهند شد.

PrEP چیست؟

PrEP مخفف پیشگیری قبل از مواجهه است. شما این قرص را یک بار در روز مصرف می کنید و می تواند به شما در جلوگیری از HIV کمک کند. اگر HIV ندارید ، مصرف هر روزه PREP می تواند شانس ابتلا به ایدز در رابطه جنسی را بیش از 90٪ کاهش دهد. PREP با نام تجاری Truvada نیز شناخته می شود.

چه افرادی می توانند از PrEP استفاده کنند؟

PrEP برای همه مناسب نیست. PREP برای افرادی است که HIV ندارند و در معرض خطر بالاتری از ابتلا به HIV هستند. ممکن است بخواهید در مورد مصرف PrEP با پزشک یا پرستار صحبت کنید، اگر:

مرتبا از کاندوم استفاده نکنید.
یک شریک جنسی مبتلا به HIV داشته باشید (که به این حالت گاها زوجهای دارای وضعیت متفاوت، مغناطیسی سرودیفران، یا مختلط نیز گفته می شوند)
یک شریک جنسی داشته باشید که در معرض خطر ابتلا به ویروس HIV باشد (مثلا اگر روایط جنسی بدون کاندوم مقعدی یا واژنی با افراد دیگر داشته باشد، یا مصرف کننده مواد تزریقی باشد).
رابطه جنسی مقعدی یا واژینال با شرکای جنسی متعددی داشته باشید، به خصوص اگر مرتبا از کاندوم استفاده نکنید.
اخیراً به بیماری مقاربتی دیگری (مانند کلامیدیا، سوزاک یا سیفلیس) مبتلا شده باشید.
کار جنسی انجام دهید، بطوری که شامل رابطه جنسی واژنی یا مقعدی شود.
در 6 ماه گذشته داروهای تزریقی، سرنگ های اشتراکی مصرف کرده باشید بخصوص اگر که تحت درمان داروهای تزریقی بوده باشید.

اگر باردار هستید، می خواهید باردار شوید یا شیردهی می کنید و در معرض خطر شدید ابتلا به HIV قرار دارید، در این حالت نیز ممکن است PrEP به شما و کودک شما کمک کند از ابتلا به HIV جلوگیری شود.

پزشک یا پرستار شما در مورد وضعیت شما با شما گفتگو خواهند داشت تا دریابند آیا PrEP مناسب شما هست یا خیر. لازم است که در مورد مسائل صادق باشید تا بتوانید بهترین خدمات درمانی را دریافت نمایید. یادآوری این نکته نیز خوب است که پزشکان و پرستاران برای کمک به شما آنجا هستند نه داوری در مورد شما. هرچه آنها اطلاعات دقیق تری از شما داشته باشند، بهتر می توانند به شما کمک کنند.

PREP معادل PEP نیست (PEP پیشگیری از عفونت پس از از مواجهه با ویروس است). PEP یک درمان کوتاه مدت برای افرادی است که در طی 72 ساعت گذشته در معرض HIV قرار گرفته اند. PrEP یک قرص روزانه برای افرادی است که ممکن است در آینده در معرض HIV قرار بگیرند.

PREP چقدر مؤثر است؟

اگر از PrEP به طور صحیح استفاده شود، می تواند شانس ابتلا به HIV از رابطه جنسی را بیش از 90٪ كاهش دهد. استفاده از کاندوم و PrEP در کنار کار را ایمن تر هم می کند. همچنین PREP می تواند شانس ابتلا به HIV ناشی از به اشتراک گذاری سرنگ را بیش از 70٪ کاهش دهد.

واقعاً مهم است که PREP هر روزه مصرف شود. اگر مصرف پیوسته قرص ها را متوقف کنید، PREP نیز جواب نمی دهد زیر اگر هر روز آن را مصرف نکنید، ممکن است برای جلوگیری از ایدز داروی کافی در بدن وجود نداشته باشد.

PREP از سایر عفونتهای مقاربتی مانند سوزاک و کلامیدیا جلوگیری نمی کند. بنابراین از کاندوم به همراه PrEP استفاده کنید تا در جلوگیری از ابتلا به بیماریهای مقاربتی دیگر جلوگیری شود و با شدت بیشتری از ابتلا بهHIV محافظت کنید.

عوارض جانبی PrEP چیست؟

PrEP بسیار ایمن است. در افرادی که PREP مصرف می کنند هیچ مشکل جدی ای گزارش نشده است.

PREP ممکن است عوارض جانبی ای مانند تهوع، کاهش اشتها و سردرد ایجاد کند. این عوارض جانبی خطرناک نیستند و با گذشت زمان و به محض اینکه بدن شما به PrEP عادت کند بهتر می شوند. بیشتر افراد مصرف کننده PrEP هیچ گونه عوارض جانبی ای ندارند.

اگر عوارض جانبی ای دارید که شما را آزار می دهد و این عوارض با گذشت زمان از بین نرفته اند، با پزشک یا پرستار خود در این مورد صحبت کنید. آنها می توانند به شما کمک کنند تا راه هایی برای مقابله با عوارض جانبی بیابید و مطمئن شوید همه چیز روبراه است.

چگونه می توانم PREP دریافت کنم؟

PREP را می توانید از برخی کلینیک های بهداشتی یا مراکز بهداشتی ویژه والدین شدن برنامه ریزی شده، بخش های بهداشت محلی و مطب پزشکان دریافت کنید.

پرستار یا پزشک با شما در مورد جنسیت شما، نوع محافظت هایی که در حین رابطه جنسی استفاده می کنید و همچنین تاریخچه پزشکی شما صحبت خواهند کرد تا ببیند آیا PrEP مناسب شما هست یا خیر. آنها همچنین آزمایشات مربوط به HIV، هپاتیت B و C و سایر بیماریهای مقاربتی را به شما توصیه خواهند کرد. آنها همچنین کلیه های شما را آزمایش می کنند تا مطمئن شوند به خوبی کار می کنند.

بعضی از پرستاران و پزشکان به این دلیل که نسبت به PREP شناخت ندارند یا بخاطر آنکه همه حقایق مربوط به PrEP را نمی دانند، نمی خواهند آنرا تجویز کنند. اگر پزشک ندارید، یا پزشک یا پرستار دارید که PrEP تجویز نمی کنند، شما هنوز هم گزینه هایی پیش روی خود دارید. پزشکان و پرستاران در مراکز بهداشتی ویژه والدین شدن برنامه ریزی شده می توانند اطلاعات جدید، دقیق و بدون سوگیری ای درباره PrEP ارائه دهند و در صورت مناسب بودن PREP برای شما، نسخه دریافت آنرا تجویز کنند.

سازمان های دیگری نیز وجود دارند که می توانند به شما در دریافت و پرداخت هزینه PrEP کمک کنند.

چه مطلب دیگری باید در مورد مصرف PrEP بدانم؟

هنگامی که تحت PrEP هستید، لازم است حداقل هر 3 ماه یک بار به پزشک یا پرستار خود مراجعه کنید تا برای HIV آزمایش شوید. آنها درمورد هرگونه عوارض جانبی یا علائمی که ممکن است داشته باشید با شما صحبت خواهند کرد. آنها همچنین ممکن است شما را برای سایر بیماریهای مقاربتی آزمایش کنند و همچنین کلیه های شما را تست کنند تا مطمئن شوید به خوبی کار می کنند. اگر احتمال بارداری برای شما مطرح باشد، ممکن است آزمایش بارداری نیز انجام شود.

برای اینکه مطمئن شوید سالم و بدون HIV هستید، مهم است به این قرارهای متوالی پایبند بمانید. اگر به طور مداوم از PrEP استفاده کنید واقعاً بعید است HIV بگیرید. با این وجود اگر به رغم استفاده از PrEP HIV گرفتید، لازم است که برای حفظ سلامتی خود فوراً استفاده از PrEP را متوقف کنید. PrEP درمانی برای HIV نیست - در حقیقت مصرف PrEP هنگام ابتلا به HIV می تواند درمان ویروس را سخت تر کند.

هزینه PrEP چقدر است؟

بیشتر بیمه های درمانی، PrEP را پوشش می دهند. با شرکت بیمه خود چک کنید که آیا PrEP طبق برنامه بیمه، پوشش داده می شود یا خیر.

اگر بیمه درمانی ندارید، هنوز می توانید از کمک هزینه های پرداخت PrEP بهره بگیرید. Gilead (شرکت تهیه کننده قرص های PrEP) یک برنامه کمک درمانی دارد که بسته به درآمد شما، می تواند PrEP را برای شما تخفیف دهد و در مواردی حتی آنرا رایگان کند. برای آنکه مشخص شود که آیا واجد شرایط PrEP هستید یا خیر، لازم است پزشک یا پرستار شما درخواست برای شما درخواست PrEP ارائه نمایند.

کارکنان مرکز بهداشت محلی ویژه والدین شدن برنامه ریزی شده نیز می توانند به شما کمک کنند درخواستی برای برنامه های بیمه درمانی یا برنامه های کمکی مقرون به صرفه PrEP تهیه کنید.

PEP چیست؟

PEP مخفف پیشگیری از عفونت پس از مواجهه است. PEP مجموعه ای از قرص هایی است که پس از اینکه در معرض HIV قرار گرفتید می توانید خیلی زود مصرف آن را شروع کنید تا احتمال ابتلا به آن را کاهش دهید. با این حال شما باید مصرف PEP را طی 72 ساعت یا 3 روز بعد از اینکه در معرض HIV قرار گرفتید، شروع کنید در غیر انصورت این قرص جواب نخواهد داد. مصرف این قرص پس از مواجهه هرچه زودتر شروع شود، بهتر جواب خواهد داد – در اثربخشی آن هر یک ساعت مهم است.

مصرف روزانه 1الی2 قرص PEP حداقل به مدت 28 روز لازم است. داروهای مورد استفاده در PEP ، داروهای ضد رترو-ویروسی (ART) نامیده می شوند. این داروها با جلوگیری از انتشار ویروس HIV در بدن کار می کنند.

چه افرادی می توانند از PEP استفاده کند؟

PEP برای افرادی است که احتمال می دهند در 3 روز گذشته در معرض HIV قرار گرفته اند. PEP ممکن است برای فرد مناسب باشد اگر:

با کسی رابطه جنسی برقرار کرده که ممکن است HIV داشته باشد و در طی رابطه جنسی از کاندوم استفاده نکرده اید یا کاندوم مخدوش شده است.
فرد مورد تجاوز جنسی قرار گرفته باشد.
سرنگ یا وسایل (مانند پنبه ، اجاق گاز یا آب) فردی را استفاده کرده باشد که احتمالا HIV داشته است.

اگر در 3 روز گذشته در معرض HIV بوده اید و PEP می خواهید، به یک پرستار یا پزشک مراجعه کنید یا فوراً به اورژانس بروید. زمان در این موضوع بسیار مهم است. شما باید PEP را در اسرع وقت پس از قرار گرفتن در معرض ویروس HIV شروع کنید تا موثر واقع شود.

PEP برای موارد اضطراری است و نمی تواند جای روش های محافظتی و مورد پذیرش پیشگیری از HIV مانند استفاده از کاندوم، مصرف PrEP (قرص روزانه ای که احتمال ابتلا به HIV را کاهش می دهد) و عدم کاربرد سرنگ یا وسایل اشتراکی را بگیرد. اگر فکر می کنید ممکن است غالباً در معرض HIV (مثلا اگر شریک زندگی جنسی یا شریک زندگی شما HIV مثبت است) باشید، با پرستار یا پزشک خود در مورد بکارگیری PrEP صحبت کنید.

اگر از کارکنان مراقبت های بهداشتی هستید و فکر می کنید احتمالا در محل کارتان در معرض HIV قرار داشته اید، سریعاً به پزشک یا اورژانس بروید، سپس حادثه را به سرپرست خود گزارش دهید. انتقال HIV در سازمانهای مراقبت های بهداشتی بسیار نادر است چراکه روش ها و دستگاههای ایمنی ای وجود دارند که احتمال تماس شما با HIV را در حین مراقبت از بیماران کاهش می دهند.

چگونه می توانم PEP دریافت کنم؟

PEP را می توانید از اتاق های اورژانس دریافت کنید. همچنین ممکن است PEP در برخی از کلینیک های بهداشتی یا مراکز بهداشتی والدین شدن برنامه ریزی شده و برخی از مطبهای پزشکان موجود باشد، اما ابتدا برای اطمینان از موجود بودن PEP تماس بگیرید.

شما می توانید مصرف PEP را تا 72 ساعت (3 روز) پس از مواجهه با HIV شروع کنید، اما به محض ظن آلودگی درنگ نکنید چرا که بسیار مهم است که مصرف PEP را در اسرع وقت شروع کنید. بنابراین اگر نمی توانید بلافاصله به پزشک یا پرستار مراجعه کنید، هرچه سریعتر به اورژانس بروید. در اثربخشی PEP گذشت هر ساعت اهمیت دارد.

قبل از شروع به مصرف PEP، پرستار یا پزشک در مورد آنچه اتفاق افتاده است با شما صحبت می کند تا تصمیم بگیرند که آیا PEP مناسب شما هست یا خیر. آنها برای آزمایش HIV از شما خون می گیرند (اگر از قبل HIV داشته باشید، نمی توانید از PEP استفاده کنید). همچنین از نظر هپاتیت B آزمایش خواهید شد و اگر از طریق رابطه جنسی در معرض ایدز قرار گرفته باشید، انجام آزمایش سایر بیماریهای مقاربتی مانند سوزاک، کلامیدیا و سفلیس نیز برای شما در نظر گرفته خواهد شد.

وقتی که تحت مداوای PEP هستم چه اتفاقی می افتد؟

PEP فقط یک قرص یکبار مصرف نیست بلکه یک رژیم است که طی آن به مدت چندین هفته قرص های زیادی مصرف می کنید. اگر پرستار یا پزشک معالج برای شما PEP در نظر بگیرد، باید حداقل 1-2 بار در روز به مدت حداقل 28 روز (4 هفته) دارو مصرف کنید. مهم است که هر قرص را به صورت معین شده مصرف کنید و مصرف دوز را کنار نگذایرد در غیر این صورت ممکن است PEP کار نکند.

PEP دارای اثربخشی100% نیست و همچون PrEP نمی تواند از ابتلا به عفونت HIV در آینده جلوگیری کند. بنابراین مهم است که در هنگام استفاده از PEP از ابتلای خودتان و دیگران به HIV محافظت کنید. هر بار که رابطه جنسی دارید از کاندوم استفاده کنید. اگر مواد مخدر تزریق می کنید، سرنگ یا لوازم را به صورت اشتراک مصرف نکنید. رعایت این موارد به شما کمک می کند تا مجددا در معرض HIV قرار نگیرید و در صورت وجود احتمال ابتلای شما به ویروس HIV خطر ابتلای دیگران کاهش می یابد.

اگر هنگام استفاده از PEP علائمی مانند تب یا بثورات پوستی ایجاد شد، با پزشک خود مشورت کنید. زیرت ممکن است این موارد نشانه هایی از مراحل ابتلا به HIV باشد.

عوارض جانبی PEP چیست؟

برای PEP عوارض جانبیای مانند درد معده و خستگی ممکن است. با این حال عوارض جانبی PEP خطرناک نیستند و می توان آنها را درمان کرد. اگر عوارض جانبی ای دارید که واقعاً شما را آزار می دهد با پرستار یا پزشک خود در مورد آن صحبت کنید.

اگر PEP کار نکند ، ممکن است علائم مرحله اولیه عفونت HIV مانند تب یا بثورات بروز نماید. اگر تحت PEP یا طی یک ماه پس از پایان PEP این علائم را داشتید، با پرستار یا پزشک خود تماس بگیرید.

بعد از اتمام دوره درمانی PEP چه اتفاقی می افتد؟

شما بعد از اتمام PEP باید برای آزمایش متعاقب PEP به پرستار یا پزشک مراجعه کنید. 4-6 هفته بعد از اولین مواجهه با HIV، آزمایش HIV دیگری از شما گرفته خواهد شد و بعد از آن 3 ماه بعد دوباره آزمایش خواهید شد. بسته به وضعیت شما، پزشک ممکن است 6 ماه بعد یک آزمایش HIV دیگر را نیز توصیه کند.

برای اطمینان از عملکرد PEP، انجام این آزمایشات متعاقب بسیار مهم است. در ضمن، با استفاده از کاندوم هنگام رابطه جنسی از خود و دیگران در برابر HIV محافظت کنید و سرنگ و لوازم دیگر را به صورت اشتراکی استفاده نکنید.